حسین(ع)، نامدارترین سردار

حسین(ع) ، آغاز قصه ای سترگ بود و جانی در همه پیکرهای فسرده و منجمد. آتشی که در میان پیر و جوان افتاد و شوری که از میان همه شهرها و بلاد گذشت. همو که در شبی سیاه ، شعله ای درخشان شد تا آتش در همه سینه هازند و نهادهای خفته را با خواندن داستانی از همه دلدادگی در گوشها، بیدار سازد

حسین تنها وارث آدم نیست؛ احیاگرِ آدم نیز هست.

وقتی که در مرگ زار سکوت و سلامت و سازش، همه می مردند و حتّی ته مانده صدای خویش را نیز می خوردند،

او برخاست، سکوت را شکست، خاک را تکاند و مرغزار مرگ را کاوید.

قبرستانِ عافیت را نبش کرد، پایه های تردید را لرزاند،

بذرهای باور را شکوفاند و در اقلیم اقتدارِ حیاتِ خدایی انسان تمامی زورمداری و قدرت مداری خصم را فرو پاشاند.

آدم را زنده کرد و صلا در داد که:

تو نمرده ای؛

تو زنده ای تو نمی میری.

تو اگر نباشی حیات معنی ندارد.

حسین ضعیفی که باید برای او گریست، نبود.

آموزگار بزرگ شهادت اکنون برخاسته است

تا به همه آن‌ها که جهاد را تنها در توانستن مى‌‏فهمند

و به همه آن‌ها که پیروزى بر خصم را تنها در غلبه؛

بیاموزد که شهادت نه یک باختن، که یک انتخاب است

انتخابى که در آن، مجاهد با قربانى کردن خویش

در آستانه معبد آزادى و محراب عشق پیروز مى‌‏شود

و حسین «وارث آدم» که به بنى ‏آدم زیستن داد

و «وارث پیامبران بزرگ» که به انسان چگونه باید زیستن را آموخت

عاشورا قرارگاه عشق است و پناهگاه عاشقان

عاشورا تکلیف است و عاشورایی شدن عمل به تکلیف

عاشورا مجمع عمومی حماسه‌سازان هستی است

عاشورا از جاذبه‌ها دل کندن و به جذبه دوست رسیدن است

و هیچ نقطه‌ای در هویت هستی نیست که از حرکت و شعر و شعور عاشورایی خالی باشد

حسین نام آورترین نام و نامدارترین سردار بر چکاد روشنی‌ها

حسین تندیس ایمان و عشق الهی

حسین آرزوی جویندگان و آبروی یابندگان

حسین یادآور آزادگی

برای شناخت و معرفت حسین باید از مرزِ تاسوعا و عاشورا گذشت

به خود ببال که عاشق و شیفته‌ حسینی و عشق به حسین خیمه‌ همیشه افراشته در جان توست؛ 

خیمه ای به وسعت همه‌ هستی، خیمه‌ای به بلندای همه‌ آسمان‌ها و کهکشان‌ها، 

با خوانی گسترده از عطش که تشنگی بشریت را پایان خواهد داد. هرگز مباد بی این عشق زندگی کنیم و بی این محبت بمیریم.

#حسینیه_مجازی_دانشجویان