چیزی که آدم‌ها را زنده نگه می‌دارد، امید به آینده نیست، بلکه پیدا کردن معنا در همان لحظه‌ است. زندگی از همین لحظه‌های کوچیک و ساده تشکیل شده است، نه از یک خوشبختی بزرگ و ناگهانی. ما خیلی وقت ها منتظر یک اتفاق بزرگ می‌شویم و از همین لحظه‌های کوچک غافلیم، در حالی که خوشبختی واقعی همان جمع شدن لحظه‌های کوچک است.

تَکَلَّمُوا تُعْرَفُوا، فَإِنَّ آلْمَرْءَ مَخْبُوءٌ تَحْتَ لِسَانِهِ. حضرت علی (عليه السلام) فرمود: سخن بگوييد تا شناخته شويد، زيرا انسان در زير زبان خود پنهان است.

امام على عليه السلام : أصابَ مُتَأنٍّ أو كادَ، أخطَأ مُستَعجِلٌ أو كادَ كسى كه با آرامش كار كرد به مطلوب رسيد، يا بدان نزديك شد. شتابكار به خطا رفت، يا بدان نزديك شد.

قُلِ الحَقَّ وَ لَو عَلی نَفسِککنزالعمال،( ج16، ص238) حضرت علی (ع) می‌فرمایند: «حق را بگو، حتی اگه به ضرر خودت باشد.»

حضرت امام علی (ع) در نامه‌ای به مالک اشتر می‌فرمایند: «مهربانی با مردم و دوست داشتن آنها را شعار دلت کن»

وَ آسِ بَيْنَهُمْ فِي اللَّحْظَةِ وَ النَّظْرَةِ ( نهج البلاغه نامه 27) حضرت علی(ع) در نامه‌ای به فرماندار خود، محمد بن ابی‌بکر، می‌فرمایند:«و به یک چشم بنگر به همگان، خواه به گوشه چشم نگری و خواه خیره شوی به آنان.»یعنی با همه به یک اندازه و بدون تبعیض رفتار کن، چه نزدیک باشند و چه دور.

بسیاری از روابط امروزی ما بیشتر بر مبنای رویکرد «منو آن» شکل گرفته‌اند؛ به این معنا که ما به دیگران نه به خاطر ارزش‌های ذاتی و شخصیت آنان، بلکه صرفاً در جهت تأمین منافع شخصی خود احترام می‌گذاریم. در چنین شرایطی، افراد خارج از جایگاه اجتماعی یا موقعیت شغلی‌شان، برای ما فاقد ارزش واقعی محسوب می‌شوند.

در زندگی، گاهی نگران چیزهایی هستیم که اصلاً در اختیار ما نیستند. مثلاً، همیشه از این موضوع ناراحتیم که چرا پولدار نیستیم یا چراپولدار نمی‌شویم. اما آیا پولدار بودن یا نبودن، واقعاً در اختیار ماست؟ آیا می‌تونستیم پولدار بشویم و نشدیم؟

حضرت علی(ع) همواره دنیا را درمقام یک ابژه ناچیز می‌انگارد که فاقد هیچ جذابیتی نیست: دنیا همچون کالایی است که از این سو و آن به دست می‌آوری، اما هنگامی که از آن فارغ شوی، از آن خسته می‌شوی. راه رهایی در خود آن است؛باید ملول شوی تا از ملال رهایی یابی!

عشق اگرچه ما را از تنهایی می‌رهاند، اما خود گاه موجب جدایی و تنهایی مجدد ما می‌شود؛ چرا که ما جز معشوق هیچ کس را نمی‌بینیم و اینخصلت حیرت‌انگیز عشق است. عشق چون رازی‌ست که بر ما نازل می‌شود و اگر معشوق به ما نیندیشید و ما را نادیده‌ انگارد، گویی اصلاً وجود نداریم. شاید بهتر باشد که بگوییم: تو به من می‌اندیشی، پس هستم.

فرض کنید روزی دیوی به‌ شما بگوید که باید زندگی کنونی خود را با همه جزئیاتش، دوباره تکرار کنید. واکنش شما به این درخواست چیست؟آیا از این درخواست استقبال می‌کنید یا هراسان‌شده و اضطراب تمام وجودتان را فرامی‌گیرد؟

وَلَقَدْ جِئْتُمُونَا فُرَادَىٰ كَمَا خَلَقْنَاكُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ و همانا نزد ما تنهاى تنها آمديد، به همان سان كه شما را اوّلين‌بار آفريديم»(سوره انعام آیه94)

چرا گاهی احساس غربت می‌کنیم و این پندار ما را رها نمی‌کند که گویی بی‌خانمان شده‌ایم؟

حضرت علی(ع) در نامه‌ای به امام حسن(ع) می‌فرمایند:« اى پسرم نفس خودرا ميزان ميان خود و ديگران قرار ده، پس آنچه را كه براى خود دوست دارى براى ديگران نيز دوست بدار و آنچه را كه براى خود نمى پسندى، براى ديگران مپسند، ستمروا مدار، آنگونه كه دوست ندارى به تو ستم شود، نيكوكار باش، آنگونه كه دوست دارى به تو نيكى كنند، و آنچه را كه براى ديگران زشت مى دارى براى خود نيز زشت بشمار وچيزى را براى مردم رضايت بده كه براى خود می پسندى.»(نهج البلاغه، نامه ۳۱)

مجموعه ٢٠ قسمتی "زندگی در كلام امير"طراحی و تهيه شده در اداره كل روابط عمومی دانشگاه علم و فرهنگ

مجموعه ٢٠ قسمتی "زندگی در كلام امير"طراحی و تهيه شده در اداره كل روابط عمومی دانشگاه علم و فرهنگ

مجموعه٢٠ قسمتی "زندگی در كلام امير"طراحی و تهيه شده در اداره كل روابط عمومی دانشگاه علم و فرهنگ

مجموعه ٢٠ قسمتی "زندگی در كلام امير"طراحی و تهيه شده در اداره كل روابط عمومی دانشگاه علم و فرهنگ