برند و هیلا بِخِر شناخته شده‌ترین زوج تاریخ عکاسی هستند؛ آنها طی سال‌ها با عکاسی از سازه‌های صنعتیِ در حال انقراض و اشیای فراموش‌شده‌ی ساخته‌ی بشر نظیر سیلو‌ها، معادن و مخازن آب به مرور گونه‌ای خاص از عکاسی را پدید آوردند که در دهه‌ی ۵۰ میلادی به مکتب دوسلدورف شهرت یافت. از آنجا که عمده‌ی فعالیت این زوج در شهر دوسلدورف بود و بعدها در این شهر مشغول به آموزش عکاسی شدند، مکتب آنها به دوسلدورف شهرت یافت.
سبک عکاسی بخرها شامل ترکیب‌بندی‌های ثابت، عکاسی سرد و بی‌روح و همچنین نورپردازی‌های یکسان است به طوری که برای پیشگیری از هر نوع سایه فقط در روزهای ابری عکاسی می‌کرده‌اند. برخلاف بعضی رویکردهای به شدت درگیر نظریه دهه 50 و 60، بخرها به وجهی از عکاسی پرداختند که بر جنبه‌های عینی‌نگر و استنادی رسانه‌ی عکاسی تمرکز دارد، این رویکرد بخرها نوعی بازگشت به دوره‌ای از تاریخ عکاسی است که با عنوان (عینیت‌گرایی نوین) شناخته می‌شود و یادآور عکاسانی چون آگوست ساندر، کارل بلاسفلد و آلبرت رنجر پاتج است.
بخرها هر جزئیاتی را که می‌توانست مخاطب را از موضوع اصلی منحرف کند، حذف می‌کردند و در عوض نقطه دیدهایی که چشم را به الگوی اصلی سازه سوق می‌داد انتخاب می‌کردند. عکس‌هایشان عاری از هرگونه احساس تنها قصد گونه‌ای بازنمایی ابژکتیو دارد. وجوه بصری آثار این دو هنرمند به نیوتوپوگرافی (که نام اولین نمایشگاه آنها بود) شهرت یافت که خود الهام بخش عکاسان زیادی در اروپا و آمریکا شد. این دو هنرمند همچنین شاگردان بسیار برجسته‌ای تربیت کردند، افرادی مانند آندریاس گورسکی، آکسل هوته، توماس اشتراوس و کاندیدا هوفر.
برای آشنایی بیشتر با این مکتب عکاسی می‌توانید به کتاب (مکتب دوسلدورف) نوشته‌ی صالحه خوانساری از انتشارات پرگار مراجعه کنید.