آيه: 26 وَآتِ ذَا الْقُرْبَى حَقَّهُ وَالْمِسْكِينَ وَابْنَ السَّبِيلِ وَلاَ تُبَذِّرْ تَبْذِيرًا

ترجمه:

حق ّ خويشاوند و بيچاره و در راه مانده را ادا كن و هيچ گونه ريخت و پاش و اسرافي نكن .

نکته ها

((تبذير)) از ريشه ي ((بذر)) به معناي ريخت و پاش است . مانند آنكه براي دو نفر مهمان ، غذاي ده نفر را تهيه كنيم .

امام صادق (ع) فرمود: هر كس چيزي را در غير مسير طاعت خدا مصرف كند، مبذّر است . (52) آن حضرت در پاسخ به اين سؤال كه آيا در مخارج حلال نيز اسراف وجود دارد? فرمودند: بلي ، زيرا كسي كه دارايي خود را چنان بخشش كند كه چيزي براي خود نگذارد، در مصرف حلال اسراف كرده است . (53) پس از نزول اين آيه ، پيامبر اكرم (ص ) بدنبال مراد خداوند از ((ذي القربي )) بود. خداوند به او وحي كرد كه ((فدك )) را به فاطمه (س ) بدهد و آن حضرت ((فدك )) (54) را به فاطمه بخشيد. امّا پس از آن حضرت ، فدك را از اهل بيت به ناحق ّ گرفتند واهل بيت براي گرفتن حق ّ خود همواره به اين آيه استناد مي كردند.